Huisverf voor buiten, Amerikaanse voorschriften voor buitenverf, Zwarte moffellak, Black Varnish, Zwarte Lak, Zwarte IJzerlak en meer ...

Huisverf voor buiten

De duurzaamheid van een buitenverf hangt in hoge mate van het klimaat af, waaraan de verf blootgesteld wordt. Hierdoor zijn voor een groot deel de tegenstrijdige meningen omtrent de duurzaamheid van bepaalde verven te verklaren. Vooral in grote landen is het verschil in het klimaat van de verschillende landschappen zo groot, dat een bepaalde verf in het ene gebied zeer goed kan voldoen en ergens anders onbruikbaar is. Zo moet men ook de verschillende buitenlandsche voorschriften voor buitenverf steeds van het standpunt uit bezien, dat ze niet voor ons Nederlandsche klimaat berekend zijn.

In ons land moeten we in de eerste plaats met bijna voortdurende hoge vochtigheid van de lucht rekenen. Het is dus geen toeval dat het koken van standolie voor het eerst in ons land uitgevoerd werd. Immers door het koken tot standolie wordt de fout van lijnolieverf-lagen, zeer veel water op te nemen, verregaand verbeterd. Zo zal dus de Nederlandsche schilder de grote hoeveelheden gewone gekookte olie der buitenlandsche voorschriften geheel of gedeeltelijk door standolie met terpentijnolie moeten vervangen. Een typisch voorbeeld van de moeilijkheden die het klimaat aan het schilderwerk kan bezorgen, biedt Canada. Hier is in de winter het verschil van de dag- en nachttemperatuur ontzaglijk groot, samengaande met een grote droogte. Hier voegt men aan de buitenverf zeer grote hoeveelheden vistraan toe, die de verflaag zacht en elastisch houdt. In ons klimaat zou zo'n verf in het geheel niet drogen.

Naast het bindmiddel speelt ook het pigment een grote rol en op dit punt is het aan te bevelen, de buitenlandse recepten eens onder de loupe te nemen. Het is toch wel gebleken, dat zuiver onversneden loodwit niet steeds de beste resultaten geeft. Zelfs het toevoegen van gewoon krijtwit was in vele gevallen een verbetering. Ook bij mengsels als silica en vooral ook het vezelachtige asbestpoeder kunnen een verflaag verbeteren.

Een mengsel van loodwit, zinkwit en kleine hoeveelheden titaanwit of lithopone, eventueel nog gemengd met kleine hoeveelheden asbestpoeder of andere vulstoffen schijnen gemiddeld de beste resultaten te geven. Hier helpt alleen zelf proeven te nemen en kleine proefvakjes eenige jaren te observeren.

Amerikaanse voorschriften voor buitenverf

In een vochtig klimaat als het onze, moet het bindmiddel geheel of grotendeels uit standolie bestaan. Ook kan men een hoeveelheid van een mengbare vette buitenlak toevoegen.

Gewoonlijk gaat men ook hier van dik in olie gemalen loodwit uit en mengt dit met een behoorlijke hoeveelheid standolie en verdunt tot strijkbaar met terpentijnolie.

Terwijl loodwit met standolie voor het maken van licht gekleurde buitenverven de voorkeur verdient, beschikt men in de kopergroenen nog over een pigment, dat met standolie een buitengewoon goede groene buitenverf levert.

Zwarte moffellak

Deze lakken worden in het algemeen bij temperaturen van 65℃ tot 200℃ ingebrand. Door het drogen bij hoge temperaturen wordt de deklaag uiterst hard. De moffellakken worden dan ook veelal toegepast bij voorwerpen die buitengewoon vaak in handen genomen worden en veel gestoten worden, bv. naaimachines en fietsen. De glans van de moffellakken, die van nature vrij hoog is kan verminderd worden door roetzwart toe te voegen.

Voor de fabricatie van zwarte moffellak wordt eerst een hoeveelheid lijnolie met droogstoffen als loodglit, menie en bruinsteen zolang gekookt tot de olie bijna gaat gelatineren. Dit proces duurt bij 220℃ tot 250℃ tot 5 uren en langer. De droogstoffen worden langzamerhand toegevoegd, het mangaan het laatst. Bij de hete massa voegt men nu stearinepek of andere peksoorten en verhit weer gedurende enige uren tot het mengsel volkomen homogeen is. Hierna wordt de smelt na afkoelen op ongeveer 150℃ verdund met lichte teerolie, white spirit en petroleumdestillaat tot de lak bij gewone temperatuur de juiste consistentie heeft. Hoe ver men verdunt hangt er van af of de moffellak gespoten, gedompeld of met de kwast opgestreken wordt. Hierna wordt door een doek gezeefd en in een tank laat men de onzuiverheden bezinken.

Bij het koken voegt men ook vaak nog een kleine hoeveelheid zuiver Berlijnsch blauw toe.

Matte zwarte ijzerlak

Men maalt 100 dl ijzerlak voor binnen met 20 dl roetzwart en verdunt met 50 dl terpentijnolie.